تحلیل فضایی و اولویت بندی شاخص های توسعه گردشگری با استفاده از تکنیک های تصمیم گیری چند معیاره ( مورد مطالعه: شهرستان های استان کرمان )

بهره برداری از فرصتهای موجود در صنعت گردشگری، مانند هر فعالیت دیگری مستلزم اتخاذ سیاستهای اصولی و طرح برنامه هایی مبتنی بر تحقیقات و مدیریت علمی است. تنوع و تفاوتهای طبیعی از عوامل مهم جذب گردشگران و شکل گیری سطوح متفاوت توسعه مقصدهای گردشگری است. وجود تنوع در مقصدها خود عامل تحرک گردشگری است که به دلیل عدم برنامه ریزی مطلوب موجب شکل گیری نابرابری مقصدهای گردشگری میگردد. استان کرمان از نقطه نظر قابلیت های گردشگری از بعد طبیعی، تاریخی و فرهنگی از جایگاه ویژه ای برخوردار است لیکن در جهت شناسایی همه جانبه ی این قابلیت ها و جذب گردشگران آنچنان که شایسته آن است فعالیتی صورت نگرفته است. در این استان به لحاظ شاخص های توسعه ی گردشگری تفاوت زیادی بین مناطق مختلف به چشم می خورد. در این تحقیق تلاش شده است براساس شاخص های توسعه ی گردشگری به اولویت بندی مناطق مختلف پرداخته شود. در این راستا استان کرمان به عنوان جامعه آماری و شهرستان های استان به عنوان مطالعه موردی درنظر گرفته شده است. در این مطالعه جهت جمع آوری داده ها از مطالعات کتابخانه ای و پرسشنامه مقایسات زوجی و ماتریس تصمیم گیری استفاده شده است. وزن شاخص های توسعه گردشگری پس از تحلیل پرسشنامه مقایسات زوجی و با روش ای اچ پی محاسبه گردیده است و شاخص های توسعه براساس وزن خود از با اهمیت ترین به کم اهمیت ترین شاخص، اولویت بندی شده اند. در مرحله بعد، شهرستان های استان کرمان در پرسشنامه دیگری از لحاظ برخورداری از این شاخص های توسعه مورد بررسی قرار گرفته اند و این شهرستان ها به لحاظ میزان برخورداری از شاخص های توسعه اولویت بندی گردیده اند. جهت بررسی موضوع 328 پرسشنامه بین کارکنان شاغل در سازمان میراث فرهنگی و صنایع دستی توزیع گردید. این تحقیق از نوع کاربردی بوده و با تاکید بر نگرش سیستمی از روش توصیفی و تحلیلی استفاده شده است. پس از تحلیل داده ها نتایج نشان داد که شهرستان کرمان با ضریب 0.8842 در جایگاه اول، شهرستان سیرجان با ضریب 0.4418 در جایگاه دوم و شهرستان رفسنجان با ضریب 0.4029 در جایگاه سوم از لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه قرار دارند.